Nie jestem gotowa,

by ruszyć dalej,

ale nie stać mnie

na tkwienie w miejscu.

Miotam się pomiędzy

planami, a pragnieniami.

Chcę wyjść z wąskiej

strefy komfortu,

rozwinąć skrzydła,

spadać, wznosić się i 

ponawiać cykl.

Błyszczeć i osuwać się w cień.

Chcę głęboko odczuwać i

łapczywie pochłaniać.

Doceniam nadzieję i zwątpienie.

Nie mam nic do stracenia,

a boję się pomyłki.

Ciągle potrzebuję

antropogenicznej

aprobaty i pochwały.

just.